ก่อนแสงระวีลับฟ้า (มี E-BOOK แล้วค่ะ)

มีวางจำหน่ายในเมพนะคะ จิ้มลิ้งค์นี้ได้เลยค่ะ >> https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTIwMDExOCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjE5MjA3OCI7fQ

‘เคยได้ยินมาว่า ช่วงเวลาที่ว้าเหว่ที่สุดของวัน คือช่วงก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า เพราะท้องฟ้า...มันไม่เคยแน่ใจเลยสักครั้งว่าพระอาทิตย์จะกลับคืนมาอีกหรือเปล่า’

หากถามว่าสิ่งใดยิ่งใหญ่สุดสำหรับความรัก ‘ฟ้าคราม’ คงตอบว่าการเสียสละ แม้กระทั่งต้องเฉือนเลือดเนื้อหัวใจตัวเองเพื่อส่งเธอเข้าสู่ประตูวิวาห์กับชายอื่น เขาก็ยอมทำด้วยความยินดี หากเธอมองว่าเงินตรา มีค่ามากกว่า...หัวใจ

เงิน? เมืองกรุง? หรือชายคนนั้นที่เปลี่ยนเธอ?

แต่แม้สรรพสิ่งรอบตัวเปลี่ยนไป ความรู้สึกในใจกลับไม่เคยเลือนหาย จึงได้แต่วอนขอให้สายลมช่วยพัดพาแสงระวีดวงเดิม ให้หวนคืนสู่ฟากฟ้าในสักวัน

หากถามว่าสิ่งใดสำคัญสุดในความรัก ‘ระวี’ คงตอบว่าการได้รับรักตอบ เธอเองเคยมั่นใจว่ามือที่จับกันไว้นั้นแน่นพอ แต่เมื่อชายอีกคนก้าวเดินเข้ามา เส้นทางความรักที่เคยคิดว่ามั่นคงกลับต้องขาดสะบั้นยากจะบรรจบ

แต่หากท้องฟ้าไม่เคยร้างลาจากแสงตะวันฉันใด เธอก็จะยังรักเขา ต่อให้ต้องกลายเป็น ‘เมีย’ ของชายอื่นไปแล้วก็ตาม

** โปรยฉาก **

“บอกมาสิ อะไรที่มันเปลี่ยนวี กรุงเทพ? มัน? หรือว่าเงิน?” เสียงที่เคยทุ้มละมุนน่าฟัง เวลานี้กลายเป็นแข็งกระด้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาคมคู่นั้นแดงก่ำราวกับดวงตาของสัตว์ป่าที่เพิ่งเจออาหารอันโอชะยามร่างกายสูงใหญ่ขยับเคลื่อนเข้าหาเชิงคุกคาม “ถ้าวียอมมันได้ ก็ต้องยอมไอ้ผู้ชายจน ๆ ที่เคยพ่นคำว่ารักให้ฟังทุกวันได้เหมือนกันสินะ”

หญิงสาวตั้งท่าจะขยับถอยหนี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อชายหนุ่มบุกมาประชิดตัวแล้วเบียดกายตนเองเข้าหา เธอกลัวจนร่างกายสั่นสะท้านยามเขาไล่พรมจูบตามซอกคอนวลเนียนอย่างหื่นกระหาย ความเจ็บแปลบทางกายหาเทียบได้กับความปวดร้าวในโพรงอก 

เธอทำลายความเป็นตัวตนของฟ้าครามจนหมดสิ้น คงเหลือไว้แต่มนุษย์หมาป่าตรงหน้าที่กระทำรุนแรงไม่คิดปลอบโยนเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเก่า

“คราม...” ระวีร้องเรียกอย่างวิงวอน หยาดน้ำตาไหลทะลักเป็นหยดที่เท่าไรไม่อาจนับ “ถ้าครั้งนี้วียอม สัญญาได้ไหมว่าจะกลับมาเป็นคนเดิม เป็นผู้ชายที่ดีและน่ารักเหมือนครั้งแรกที่เราได้คุยกัน วีรัก...รักครามที่เป็นคนนั้น ไม่ใช่แบบนี้”

น้ำเสียงเจือสะอื้นของหญิงสาวหยุดมือหยาบกร้านที่เตรียมจะแตะเข้าไปช่วงเอวคอดใต้ร่มผ้านั้นได้ชะงัด เขาเงยหน้าขึ้นสบดวงตากลมโตเคลือบไปด้วยหยาดน้ำเต็มสองตา ก่อนจะฟุบหน้าลงกับลาดไหล่มน โอบกอดเธอเอาไว้โดยไม่มีการซุกหอมดอมดมใด ๆ อีก พลันนั้นลมหายใจร้อนก็ถูกพ่นลงมาปะทะผิวขาวผ่องหอบเหนื่อยคล้ายพยายามกักกั้นความรู้สึกบางอย่างไว้สุดกำลัง

“กลับบ้านไปซะ”

“คราม...”

“บอกให้กลับบ้านไป”  เสียงตะคอกดังซ้ำมาอีก คราวนี้มันเริ่มสั่นเครือเสียจนคนฟังสะเทือนใจ “ไปมีชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนั้น อยู่กับเขาให้มีความสุขแล้วไม่ต้องหันมองกลับมาหาเจ้าก้านไม้ขีดไฟไร้ค่า...ที่ครั้งหนึ่งมันเคยเผาตัวเองนำทางวีจนเดินไปถึงฝั่งฝันเพื่อเจอกับมัน”

ระวีก้มหน้าปล่อยเสียงสะอื้นอย่างไม่หลงเหลือความอาย เธอกวาดสายตามองร่างสูงใหญ่ที่ผ่ายผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด เขาอยู่ในชุดโกโรโกโส ไม่รู้ว่าไม่อาบน้ำมากี่วันแล้ว แต่ดูจากภาพที่เขานอนกอดขวดเหล้าอย่างนั้นเธอก็เดาได้ว่าเขาคงกินเหล้าต่างข้าว

น่าแปลก...ทั้งที่ตอนแรกบอกให้เขาลืมเธอไปซะ แต่เมื่อยามเขาไล่เธอให้ออกไปจากตรงนี้จริง ๆ แล้ว หัวใจกลับปวดหนึบจนหากเขาไล่อีกแม้สักคำมันคงพังภินท์ไม่เหลือชิ้นดี

“แต่หากวันไหน...” ชายหนุ่มรำพึงแผ่วเบา แล้วก็กลับนิ่งไปนาน กว่าจะเอ่ยมันออกมาอีกครั้ง สองตาแดงก่ำคู่นั้นมองจ้องมายังเธอก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะไหลรินลงต่อหน้า “หากวันไหนเขาทำให้เจ็บ แล้วอยากกลับมาหา...”

“...”

“กลับมาได้เสมอเลยนะ”

อนิจจา เป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ที่เธอถกเถียงกับตัวเองว่าควรเลือกสิ่งใดระหว่างความรักกับบุญคุณของบุพการี หากเลือกความรักนั่นหมายถึงอกตัญญูต่อครอบครัว แต่หากเลือกครอบครัว เท่ากับประหัตประหารหัวใจสองดวงให้มอดไหม้ลงไปพร้อมกัน!

ฝากกดไลค์เพจหน่อยน้าา 

---

** เรียนแจ้งตรงนี้สักนิดนะคะ รบกวนอ่านกันหน่อยน้า

นิยายเรื่องนี้ค่อนข้างดราม่าหนักหน่วง เพราะฉะนั้นเรต 18+ ของไรท์จึงไม่ได้หมายถึง NC แต่หมายถึงความรุนแรงในเนื้อหา เช่น การพูดคำหยาบ การทำร้ายร่างกาย ขู่บังคับและไม่สมยอม แต่พระเอกไม่ใช่คนใช้ความรุนแรงเด้อ จะเป็นตัวละครอื่นในเรื่องมากกว่าค่ะ และไม่ว่าระหว่างทางจะร่ำไห้กันไปเท่าไหร่ ไรท์ขอให้สัญญาว่าจบสุขนิยมจ้า จริงๆ อาจจะไม่เศร้าขนาดนั้นเพราะไรท์อาจจะเขียนไม่ถึง 555+

นิยายเรื่องนี้อ้างอิงวิถีชีวิตและบางสถานที่จริงในชุมชนคลองท่าคา จังหวัดสมุทรสงคราม ยุคสมัยไม่ได้เป็นปัจจุบันจ๋า แต่ก็ไม่ได้เก่ามากขนาดนั้น จะมีความร่วมสมัยแบบว่ายน้ำข้ามคลองมาจีบกัน เขียนจดหมายหากันโดยไม่ใช้โทรศัพท์ และอีกอย่างหนึ่งคือตัวละครมีความเป็นมนุษย์ ไม่มีตัวไหนดีสุดหรือเลวสุด เพราะฉะนั้นหากอ่านแล้วรู้สึกว่านางเอกก้าวร้าวไม่น่ารัก ไม่แปลกค่ะที่จะรู้สึกแบบนั้น เพราะบางทีไรท์ก็รู้สึก 5555+

ลงให้อ่านฟรีถึง 60% หลังปล่อยอีบุ๊กแล้วติดเหรียญจ้า (อัปทุกวันครับผม)

ขอย้ำอีกครั้งน้า เซ็ตฟ้าหม่นค่อนข้างดราม่าซึ่งมันแตกต่างจากที่ไรท์เคยเขียนพอสมควรค่ะ หากทดลองอ่านดูแล้วรู้สึกโอเค เราก็มาพายเรือในคลองท่าคาร่วมกันจ้า โกรธเกลียดตัวละครไหน ด่าตัวนั้นได้เลยนะคะ แต่ขออย่างเดียว อย่าด่าเค้าเด้ออ เค้าใจบาง แฮร่

ด้วยรัก 

ลัลล์นรา (นักเขียนลูกเจี๊ยบ)

18-2-2022